گمان می برم هرگز شعری که به زیبایی یک درخت باشد ، نخواهم خواند
درختی که تمام روز خدا را می نگرد و دستهای پر برگش را به نیایش بر می آورد
درختی که می تواند در تابستان ، آشیان یک قناری را در گیسوان خود جای دهد
درختی که برف را در آغوش می گیرد ؛
و با باران پیوندی پاک و دوستانه دارد
..
« جویس کیلمر »
نظرات شما عزیزان: